Još 1992-te godine istraživači su bili zatečeni otkrićem vrste crnih gljivica koje su naselile napušteni nuklearni reaktor u černobiljskoj elektrani. Izgledalo je kao da razgrađuju i samo grafitno jezgro. Gljivice su rasle u pravcu izvora zračenja, iz čega su istraživači zaključili da one, zapravo, koriste fotohemijski proces sličan fotosintezi, samo što umesto sunčevog svetla, koje i ne dopire u mračni napušteni reaktor, koriste radioaktivno zračenje.
Za to je odgovoran pigment melanin, koji one sadrže u velikoj količini, a istraživači su tek deset godina kasnije podrobnije ispitali ovaj fenomen. Princip je kao kod biljaka koje u fotosintezi koriste zeleni pigment hlorofila da apsorbuju sunčevu svetlost, a ove gljivice – crni pigment melanina i radioaktivno jonizujuće zračenje.
Zanimljivo je da pigmenta melanina ima i u koži ljudi, a naročito onih sa tamnijm tenom, zbog čega su oni bolje zaštićeni od izlaganja suncu.
Uzorci osam vrsta ovih neobičnih gljivica koje vole radijaciju, a koje su sakupljene u blizini Černobilja, poslati su 2016. godine na Međunarodnu svemirsku stanicu, gde je jonizujuće zračenje od 40 do 80 puta jače nego na zemlji, da bi se utvrdilo mogu li da se prilagode.
Istraživači se nadaju da bi ove tamne gljivice mogle da posluže za hranu astronautima na dugim misijama, jer su toliko otporne na jonizujuće zračenje – čak ga koriste za svoj rast.
Za sada, rezultati još nisu poznati, ali su i u prošlosti otkrivene slične pojave. Naime, pronađene su spore gljivica sa visokim procentom melanina iz doba Krede, kada su izumrle mnoge biljne i životinjske vrste, jer je Zemlja tada prolazila kroz tzv. magnetnu nulu, zbog čega je tada izgubila prirodni „štit“ od kosmičkog zračenja.
Dobra vest je da se priroda prilagođava, jer izgleda da gde god ima izvora energije, pojave se neke nove vrste života. To ukazuje i na mogućnost postojanja živog sveta i drugde u kosmosu, uprkos velikoj radijaciji.